KloosterClub

Geplaatst op vrijdag 24 juli 2009 @ 14:46 , 642 keer bekeken

Hallo vrienden. We zijn inmiddels een weekje terug uit Frankrijk, dus het wordt hoog tijd voor een klein verslag. Waarschijnlijk zal dat enigszins gefaseerd gaan verlopen, want het is 'papadag' en dergelijke dagen hebben veel onverwachte wendingen...zoals nu: 'as I type' komt de gemeente heggen snoeien en wordt mijn jongste dochter wakker. Snel opslaan en later verder....

12 juni vertrokken we naar het zuiden, met als tussenstop een charmante chambres d'hotes boven Parijs. Op zaterdag konden we zo lekker vroeg de Franse hoofdstad paseren. Het leek een rustige etappe te worden, maar door een zwaar ongeval bij Orleans liepen we een pittige vertraging op. De temperatuur liep intussen op naar 32 graden, maar de kids hielden zich prima op de achterbank, bedolven onder een overdosis speelgoed. Rond 20 uur bereikten we ons vakantiehuisje in Beynac et Cazenac. De ontvangst, de faciliteiten en vooral het uitzicht maakten meteen alles goed. Een betere uitvalsbasis konden we ons niet wensen. De Dordogne, om precies te zijn de Perigord Noir, is een druk bezochte regio en de Nederlandse kentekens doemden dan ook overal op. Toch was het overal nog relatief rustig, zodat we onze uitjes in alle rust konden ondergaan en genieten. Vanzelfsprekend stond allereerst een verkenning van het middeleeuwse Beynac op het programma.

Pittoresk gelegen aan de Dordogne (natuurlijk) met kronkelende en vooral steile straatjes die allemaal leiden naar het indrukwekkende middeleeuwse kasteel, hoog op een rots. Het was al weer een tijdje geleden dat ik een klassiek 'ridderkasteel' bezocht, dus dit was een welkome hernieuwde kennismaking met de middeleeuwse verdedigingsbouw. Ook om de hoek lagen de tuinen van Marquesac, een enorm tuin- en parkcomplex gelegen op een rotsplateau boven de Dordogne met schitterende uitzichten op het omringende landschap.

Ons adresje lag om de hoek bij de 'hotspot' van de Dordogne: Sarlat. Een uiterst toeristisch oord, maar toch heerlijk slenteren tussen de middeleeuwse en renaissance pandjes

Logischerwijs zijn we daar een paar keer op een terras beland. Hetzelfde geldt voor het vestingstadje Domme. Favoriet bij de kids vanwege de goede ijstent en de nostalgische draaimolen. Domme is een zgn. bastide-stad, een middeleeuwse stukje stadsontwikkeling waar we al eerder over spraken.

In dit gebied hebben de Fransen en Engelse 10-tallen stadjes gesticht om landjepik te spelen gedurende de 100-jarige oorlog en zelfs daarvoor. Dit thema sprak me dermate tot de verbeelding dat ik in mijn uppie een dagje ben gaan toeren om 3 van dergelijke stadjes te bezoeken. Uitermate interessant, zonder meteen indrukwekkend te zijn. Het betrof Monpazier, Villereal en Beaumont-de-Perigord. Alledrie met het kenmerkende dambordpatroon, een versterkte kerk en een centrale markthal. Op hetzelfde tochtje bezocht ik ook het renaissancekasteel van Biron en de abdijen van Cadouin en St-Avit Senieur. De abdij van Cadouin was eeuwenlang een pelgrimsoord vanwege een heilige hoofddoek van Christus. In de jaren '30 werd de doek ontmaskerd als een 11de eeuws stuk textiel vanwege... de islamitische teksten: een reliek van de kruistochten dus. De dienstdoende bisschop zette meteen de pelgrimstraditie stop. Cadouin is met name interssant vanwege de flamboyant-gotische kloostergang. Zeldzaam in deze regio.

De abdij van St-Avit bezocht ik vanwege mijn recente leesvoer over de vroege middeleeuwen en het vroege christendom. Op het bordje naast de kerk staat een tekst in de trant van: St Avit was een romeinse edelman die gedwongen werd door de wisigothen om tegen de franken te vechten. Hij werd gevangen genomen en bekeerd door de vrouw van Clovis. Na 12 jaar gevangenschap werd hij vrijgelaten en vestigde hij zich als kluizenaar in zijn geboortestreek etc... Een nogal klassiek 'heiligenverhaal'. Deze Avitus stamde echter uit een rijk senatorsgeslacht dat na het instorten van het romeinse gezag zich met enthousiasme stortte op een nieuw carrierepad: het kerkelijk wereldje. De route via de Frankische bekering en de 12 jaar gevangenschap (heilig getal) zijn er ongetwijfeld bij gefantaseerd. In romeins Gallie waren er immers meer christenen dan bij de Frankische indringers. Los daarvan: waren Avitus en Clovis eigenlijk wel tijdgenoten? Clovis is immers zo'n typisch ijkpunt die er in Frankrijk graag werd bijgesleept om een verhaal geloofwaardig te maken...enfin, ik begin hier wel erg door te emmeren. Dit tochtje bracht me overigens zuidelijker dan de klassieke Dordogne en meteen werd het een stuk rustiger. 

In gezinsverband brachten we een bezoek aan nog 2 kastelen. Het kasteel Fenelon is een renaissancekasteel, nog omringd door middeleeuwse muren. Ik had het uitgekozen omdat je het zonder gids kunt bezoeken dus praktisch met de kids. Hetzelfde gold voor Les Milandes, het kasteel van Josephine Baker. In de kern is dit een renaissancekasteeltje maar het is rond 1900 nog eens extra opgeromantiseerd. Josphine Baker ging er in de jaren 50 wonen en maakte er een soort pretpark, anex theater van. Zij ontving er haar vrienden uit de amusements- en kunstwereld totdat ze haar rekeningen niet meer kon betalen. Ze was intussen gestopt met optreden maar moest opnieuw de buhne op om e.e.a. te kunnen financieren. Het kasteel is nu ingericht als eerbetoon aan Josephine met foto's, posters, ontwerpen en showkleding. Zelfs het beroemde bananenrokje ontbrak niet.

Alles zeer stijlvol, geen uitdragerij. Met name de art-deco badkamers vond ik erg mooi, inclusief de chique badjassen. Buiten werd nog een roofvogelshow getoond, niet echt een logische combinatie. We hadden zoiets echter nog nooit gezien en de de dametjes hebben een half uur ademloos zitten kijken. Ze vonden het sowieso allemaal prachtig, zeker als er ergens een prinsessenkamertje te vinden was...en een ijsje natuurlijk.

Na zoveel familiaire gezelligheid moest ik er dringend weer eens alleen opuit en heb ik een  tochtje gemaakt naar Les Eyzies. Dit dorpje mag betiteld worden als de prehistorische hotspot van de Dordogne, los van Lascaux natuurlijk. Daar kun je echter alleen een copie-grot bezoeken en daar trap ik niet in. Rond Les Eyzies kun je diverse grotten en andere vindplaatsen bezoeken. Ik koos de grot van Font-de-Gaum uit, nog net op tijd per internet gereserveerd.

Dit is de enige grot waar je nog meerkleurige schilderingen kan zien, met name bizons, paarden en rendieren. Het was een unieke ervaring. Je staat echt oog-in-oog met kunst uit 15.000 voor christus. Vanzelfsprekend zie je alleen de best bewaarde schilderingen (soms 6 bizons achter elkaar over 15 meter), maar ooit was de hele grot bedekt met dieren, tot 5 meter hoog. Hoe deed men dat? Met steigers van hout verankerd in de wand met stukken klei. Die stukken klei zijn teruggevonden. De prehistorische kunstenaar was geen amateur. Hij wist alles over de anatomie van de dieren in zijn omgeving en bracht dat treffend in beeld. Hij maakte daarbij gebruik van de onregelmatigheden in de grotwanden en nog creatiever: hij gebruikte het licht en met name de schaduwen om zijn kunstwerken tot leven te wekken. Nogmaals: indrukwekkend. Het bezoek aan het vernieuwde Musee National du Prehistoire is dan eigenlijk een beetje...saai. De hoeveelheid botjes en pijlpunten ging in ieder geval mijn pet te boven. Gelukkig werd in de laatste zaal alles weer goed gemaakt met artistieke relikten zoals ingekerfde rotsblokken en ivoor (de hele dierentuin kwam weer voorbij). Laatste toppertje: een in steen uitgehakt vet-lampje gevonden in de grot van Lascaux, ouderdom: 18.000 jaar.

Heerlijk, na al die jaren van lullige romeinse lampjes. Na zo'n ervaring kun je maar beter snel weer gaan afkoelen in het zwembad. Ook geen straf, want we hadden een uitzicht dat zo'n 50 km ver reikte. Ondanks dat het 's avonds telkens stevig afkoelde, konden we het niet over ons hart krijgen om binnen te gaan zitten. Ons gebruikelijke scrabblerondje werd dus steevast in fleecetrui uitgevoerd, vanzelfsprekend opgeluisterd met het verplichte wijntje. In de Dordogne wordt geen wijn geproduceerd, maar 50 km verderop in Bergerac maken ze dat helemaal goed. Prima wit en rosee gedronken uit dat gebied.

Tja en toen kwam er toch langzaam een eind aan ons avontuur. Een bezoekje aan het vestingstadje Belves deed ons nog even wegdromen, maar toen moesten we toch echt de auto weer gaan volproppen. Een overnachting in Senlis (schitterende middeleeuwse stad!) verzachte de pijn, maar uiteindelijk moesten we toch die Nederlandse grens weer een keer oversteken. Momenteel ligt hier nog een bergje was en daar nog een stapeltje boeken, maar te snel opruimen doet het vakantiegevoel meteen verdwijnen. Dat doen we dus maar niet. Ik droom graag weer even weg.