KloosterClub

Geplaatst op zondag 07 februari 2010 @ 16:57 , 783 keer bekeken

Ja het werd weer tijd voor een serieus verslagje in deze club en gelukkig was de 40ste verjaardag van mijn broer Marc het ideale excuus. De kids bleven lekker bij opa en oma, dus konden we zaterdagochtend als een speer doorzakken naar Brussel. Precies binnen een uur reden we de Poelaertgarage binnen en lag de stad aan onze voeten. Letterlijk zelfs, vanwege het mooie uitzicht vanaf het Poelaertplein. Het blijft bijzonder hoe een van origine vlaams stadje is uitgegroeid tot zo'n wereldstad . Kijk je richting de grote markt, dan voldoet alles aan je pittoreske behoeften. Wijkt de blik naar links of rechts...dan rest het blinde beton en spiegelglas. Gelukkig is een wandeling de beste methode om de kleine dingen te ontdekken en te waarderen. Het Koningsplein is en blijft in dat opzicht een topper, met het heldhaftige ruiterstandbeeld van Godfried van Bouilon. Ons eerste doel was het nieuwe Magrittemuseum. Bij de Zavel viel ons oog op het prettig opgeknapte kerkje Notre Dame de Sablon, waar we vroeger altijd met een boog omheen liepen. Een sfeervol middeleeuws ding met veel barokke elementen, waaronder de grafkapel van de familie Thurn und Taxis, de 'uitvinders' van de europese postdiensten.

Het Musee Magritte bleek deel uit te maken van het aan elkaar geklonterde Museum voor Oude en Moderne Kunst en je moet via allerlei ondergrondse gangen en roltrappen het eigenlijk pand bereiken. De gehele scheppingsperiode van Magritte komt aan bod. Van zijn eerste kubistische oefeningen en reclamewerk tot zijn overbekende 'dromerige' vogels die bestaan uit lucht en wolken.

Hoewel Magritte helemaal geintegreerd was in het surrealistische wereldje, kun je hem toch wel de meest publieksvriendelijke exponent van deze stroming noemen. Misschien wel vanwege zijn reclamewerk: hij heeft toch altijd geprobeerd zijn publiek te 'pleasen', zelfs als de thema's minder vrolijk waren. De vele foto's en privefilmpjes verduidelijken overigens dat Magritte continu bezig was om composities te bedenken en hergebruiken. Ondanks de bekende beeldtaal van Magritte heb je na 3 verdiepingen nog niet genoeg van zijn trucs en trucjes. Betere reclame had Magritte niet voor zichzelf kunnen maken.

Na Magritte waren we wel dringend toe aan een paar bakkies koffie. De website van het Magrittemuseum suggereert dat er een eigen brasserie is, maar...dat is dus gewoon het museumcafe van het koninklijk museum. Altijd jammer om de 'rest' niet te bekijken, maarja het weer was schitterend dus in een vroeg voorjaarszonnetje daalden we af naar de oude stad. Daar checkten we de Michielskathedraal na al die jaren weer eens . Het blijft lekker een 'franse' kathedraal zo dichtbij huis aan te treffen. De locaties tussen allerlei anonieme kantoorkolossen moet je dan maar voor lief nemen. Binnen deed ik toch nog een ontdekking. In de archeologische crypte zie je de resten van een eerdere kerk, met onder meer de torens van een klassiek romaans westfront, zoals nu nog te zien bij de OLV-kerk in Maastricht.

Na een broodje (gelukkig is er tegenwoordig meer te vinden dan de oude mosseltereur) ging ons gezelschap uiteen. Voor mijn vriendin zou een volgend museumbezoek een te grote martelgang zijn en de winkels van de binnenstad waren intussen binnen handbereik. Mijn broer en ik vertrokken weer terug naar het koningsplein waar we een bezoek brachten aan het Museum Bellevue. Hier wordt de geschiedenis van de Belgische staat gepresenteerd in combinatie met het Belgisch Koningshuis. Alles keurig gedaan, waarbij natuurlijk behoorlijk gelaveerd moet worden langs communotaire issues. Je ontkomt niet aan de nodige informatiepanelen, maar het is altijd leuk om al die brieven, foto's, affiches en zelfs uniformen te zien. Vanzelfsprekend zijn er altijd verrassingen. Zo wist ik niet dat de 10-daagse veldtocht plaatsvond toen de Belgen al een eigen koning hadden benoemd. Er stonden dus 2 koningen tegenover elkaar: Leopold I en Willem I. Ook de streken en wandaden van Leopold II worden uit de doeken gedaan. De winsten uit zijn koloniale tereurbeleid besteedde hij aan allerlei projecten die Brussel tot een tweede Parijs moesten opstuwen. Als je uit het raam kijkt van het Bellevue, dan zie je de avenues die hij heeft laten aanleggen. Toch bijzonder. Opvallend is overigens dat in de jaren 50-80 vooral een algemeen beeld wordt geschetst en koning Boudewijn letterlijk 'afwezig' lijkt. Dat heeft ongetwijfeld met zijn persoonlijkheid te maken, maar misschien had Belgie toen toch beter een echte vader des vaderlands gehad. Dan was er wellicht nu toch meer cohesie geweest tussen de landsdelen. Toch bijzonder dat het overlijden van Boudewijn zo'n golf van emotie in het hele land veroorzaakte. Was het een gevoel van gemis, of het besef dat men al die tijd iets gemist had? Na die treurige dagen zakte men natuurlijk weer weg in een nog grotere poel van wantrouwen en onbegrip. Onze belgische klooster- en kathedralenvrienden kijken er misschien anders tegenaan... Dat is overigens de typische koffie- en borrelpraat die mijn broer en ik op zo'n moment uitslaan.  Het biologische museumcafe is daarvoor een prima locatie, een serre met uitzicht op het koninklijk paleis.

Het Bellevue-museum was al leuk, maar het hoogtepunt was toch wel het bezoek aan de ondergrondse resten van het Coudenbergpaleis. De oorsprong van dit paleis was een middeleeuws kasteel, maar Philips de Goede van Bourgondie was degene die het complex opwaardeerde tot een hotspot van gotiek en renaissance. Ook Karel V resideerde hier en je ziet nog de vloer van zijn troonzaal.  Het hele paleis brandde af in 1731 en het huidige Koningsplein werd over de resten heengelegd. Daarom kun je nu nog door de kelders en fundamenten van het oude paleis lopen. En zelfs over een echt straatje dat vroeger dus op 'straatniveau' lag.

Het laatste deel van het parcours bestaat uit een bezoek aan het voormalige hof van Hoogstraten, het stadspaleis van Antoon van Lalaing en zijn vrouw Elisabeth van Culemborg. Bijzonder voor ons omdat wij vroeger graag op de fiets naar het grensstadje Hoogstraten fietsten om onze eerste vlaamse avonturen te beleven. In de hofwoningen worden nu de archeologische vondsten getoond die in het hele ondergrondse complex werden gevonden: glas- en aardewerk, munten, onderdelen van keramische kachels, wapens etc. Alles wordt mooi geillustreerd met details uit schilderijen en prenten. Vaak kom je ook adelijke emblemen tegen, die terug te voeren zijn op de voormalige bewoners.

En dan sta je ineens weer buiten en kijk je tegen allerlei ombestemde, tijdloze gevels aan en dan wil je maar 1 ding: meer van deze oude stenen! In een stevig marstempo gingen we dus op weg naar de Hallepoort. Sinds de restauratie een paar jaar geleden is dit militair bolwerk gewijdt aan de brusselse middeleeuwen. De wandeling pakte iets langer uit dan gedacht en toen we om 16.30 uur binnenliepen, bleek de kassa dicht. Tja, sluitingstijd was over een half uur en dan snap je wel dat je niet meer wordt binnengelaten.

 Ach, de buitenkant was indrukwekkend genoeg en in een laat zonnetje sukkelden we terug naar het Zavelplein. Daar smaakte de Leffe goed en konden nieuwe plannen worden gesmeed. Mijn egaa was overigens stevig verdwaald in de benedenstad (en ja...ze had wel een kaart bij zich) en kwam pas tegen 6'en aanzetten. Precies op tijd om aan te schuiven bij Cap Sablon, waar we nog even een heerlijk menuutje naar binnen 'hackten'. Overigens aanrader voor iedereen die een dagje Brussel lekker wil besluiten. Geen opgeprikt gedoe, gewoon goed eten. En toen was het tijd om weer terug te toeren naar onze schatzies. De Tomtom leidde ons weer fantastisch over allerlei anonieme avenues en al snel waren we op koers naar het noorden.  Opa en oma lagen lichtelijk in coma...maar hadden ook een prima dag gehad met de meisjes. Kortom iedereen tevreden: alle lof voor Brussel!